Te hart

Mijn hart dirigeert me richting mijn roots. In ieder geval in letterlijke zin. De vlakke Belgisch Limburgse Kempen is (met zijn uitgebreid fietsroutenetwerk) balsem voor een treurend hart. Eerder deze week fietste ik er een rondje van 100 km, vandaag peddel ik er een route van 68 km met mijn dierbare echtgenote. Paula houdt haar kilometerteller en mijn hartslagmeter nauwkeurig in de gaten! Het is frisser dan gedacht en dus ook rustiger langs de Maas en de Zuid-Willemsvaart, op de Mechelse hei, in het Mijngebied rond Genk en langs het Albertkanaal. We keuvelen en we mijmeren. Wat betreft mijn hart zijn er veel gezegdes van toepassing op Paula: mijn hart ligt haar na aan het hart, ze was er het hart van in toen ze hoorde wat er met mijn hart aan de hand was, ze hoopt vurig dat ik alle adviezen van de artsen ter harte neem, ze drukt me op het hart voorzichtig te zijn, ze maakt van haar hart geen moordkuil als het om haar zorgen gaat. En ze vraagt geregeld of we niet te hart fietsen!